Հիմա եմ հասկանում, որ չմնաց մի փողոց, որով քայլած չլինենք ու չհիշենք ֆայտոն Ալեքին։ Նորովի տեսանք Սբ․ Ամենափրկիչը․․․․ տաճարը նկարազարել-նկարազարդում էին, ներսում կյանք կար, ծես ու հոգևոր ներդաշնակություն։ Չէր կարելի տեսնել Յոթ Վերքն ու դիմացը՝ փլված Սբ․ Ամենափրկիչը, որը երկար տարիներ մատնվել էր կողպեքով փակվելուն։ Հիմա եկեղեցին շնչում էր, փայլում էր նորովի։

Նյութն ամբողջությամբ՝ բլոգում: